Te slim voor dyslexie

Al in groep 3 stelde ik de vraag, 'zou onze dochter dyslexie kunnen hebben?' toen kregen we te horen dat dat pas op z'n vroegst in groep 4 duidelijk zou worden. In groep 4 moest dochter vooral oefenen op woordjes lezen, want ze was te langzaam. Verder kon ze prima leren, maar ze kon geen tempo lezen. In groep 5 ontdekten wij als ouders dat ze alle klanten omdraait, niet van woorden die ze goed kent, wel van nieuwe woorden of lastige woorden. Ook verlengen bleek een probleem, en dat was nog maar wat zo 1,2,3 opviel. Ik trok weer aan de bel, de meester dacht het zelfde, dyslexie, maar dan moest de IB'er daar ook mee akkoord gaan.

Inmiddels zitten we in groep 6, volgens de IB'er heeft ze geen dyslexie want de cito scores zijn te goed, en toch het spellen lukt niet. Ook rekenen is een ramp, en toch ze is heel slim, kan goed leren en spellen is een drama. Rekenen gebeurt nog steeds op de vingers, inmiddels zijn wij een traject met de logopedie begonnen. Zij heeft het zeer sterke vermoeden van dyslexie en school vraagt inmiddels of we niet voor groep 7 een dyslexie verklaring aan kunnen leveren. En toch, school wil dochter niet laten testen en dat alleen om 'te hoge cito scores.

De cito overheerst

Voor ons als ouders is het duidelijk, voor mijn ouders (mijn vader en broertje hebben het ook) is het duidelijk, dochter heeft dyslexie. Ze is niet dom, heeft geen leerachterstand en raakt vreselijk gefrustreerd van taal en rekenen. Het schrijven van een werkstuk, tja het onderzoek is leuk maar het opschrijven is een drama. En toch, volgens school is er geen sprake van dyslexie omdat de cito zegt dat het niet kan. Dat terwijl ze, door de ingezette logopedie, inmiddels als dyslexie leerling wordt behandeld. Dus, extra tijd, wat meer ondersteuning en ook bij het rekenen de mogelijkheid om gebruik te maken van hulpmiddelen om ook al is het in enkele getallen grote sommen op te kunnen lossen. Ze doet het allemaal, iets om als ouders trots op te zijn. Ze scoort goed op alles wat niet te maken heeft met spelling, rekenen en automatiseren, maar toch...

Het enige wat wij als ouders willen is een test, een test op dyslexie omdat het in de familie zit en het overduidelijk aan de orde is. Toch krijgt dochter geen test, school acht het niet mogelijk door de cito scores. Het gekke is dat in haar klas van 21 leerlingen een stuk of 8 leerlingen met dyslexie verklaring zitten, waarbij ik eerlijk gezegd de vraag heb of het wel allemaal leerlingen met dyslexie zijn. Niet alleen om dit artikel over 'zwakke leerlingen' maar ook gewoon omdat het statistisch gewoon niet past. 

Ik blijf strijden

Voorlopig heb ik geen zin om op te geven, hoewel ik genoeg te doen heb, maar toch. Naast alle tijd die we steken in het helpen van onze dochter met huiswerk, het blijven herhalen en vooral ook het blijven stimuleren om goed te leren op de vakken die wel goed gaan, ga ik de strijd niet opgeven om de dyslexie test via school te krijgen. Want waarom zou mijn dochter die goed kan leren geen dyslexie kunnen hebben? Het mooie is dat bij het eerste bezoek aan de logopedie de logopediste onze dochter op haar gemak stelde; 'weet je dat slimme mensen als Einstein ook dyslexie hadden?' en daarmee was het ijs gebroken. Ze was niet dom en iemand buiten papa en mama had dat door.

Inmiddels lijken ze het op school ook door te hebben, afgelopen rapport gesprek zei de meester dat hij verwachtte dat dochter wel een hoog IQ moest hebben als ze zo goed kon leren met de vermoedde dyslexie. Terwijl de (vorige) schooldirecteur vorig jaar nog voorstelde om haar te laten testen omdat er vast iets mis was met haar gedrag. Nee er is niet mis met haar gedrag, het is frustratie omdat niemand haar begrijpt omdat zij niet begrijpt dat ze zo goed kan leren en toch amper kan lezen. Dat zij die gek is op boeken een boek minimaal 3x moet lezen voor ze zeker weet dat het boek echt gelezen heeft zoals het is geschreven. En toch, dat doet ze met geduld, maar niet op school waar ze niet mee mag doen met de 'leuke dingen' voor de slimme koppen omdat ze een 'zwakke leerling' op spelling is en daarom niet in een plusklas thuishoort.

Enerzijds ben ik blij dat ze niet in de plusklas zit omdat ze omkomt in het huiswerk, anderzijds merk ik wel dat ze school inmiddels een vervelende en saaie boel begint te vinden. Haar interesses liggen niet op het niveau van de meeste leerlingen, zij kiest niet voor niets om een werkstuk over Aletta Jacobs te maken, nee ze kiest ervoor iets te doen waar ze echt aan moet werken en wat van kan leren. Dat is mooi en tot ze op school doorhebben dat ze echt slim is, stimuleren wij haar gewoon om alles te lezen wat los en vast zit. Discovery Channel is immens populair en dat geldt ook voor programma's over wetenschap. Laat ze maar leren op de manier die ze leuk vindt en de taal daar worstelen we ons wel doorheen...

wordt vervolgd...